Wychowana w nędzy Becky od dawna może liczyć tylko na siebie. Próbowała sił jako aktorka, potem zarabiała na chleb karcianymi sztuczkami. Oszukana przez jedynego mężczyznę, któremu zaufała, znów znalazła się na dnie. Ratunkiem może być zlecenie od włoskiego arystokraty, który chce wykorzystać jej umiejętności podczas prywatnego śledztwa. Becky nie ma nic do stracenia, jedzie do Wenecji. Jest oszołomiona urodą miasta, rolą, jaką ma odgrywać, a przede wszystkim urokiem księcia, który ją zatrudnił. Jednak wie, że musi zachować daleko posuniętą ostrożność. Zarówno podczas powierzonego zadania, jak i w obecności pracodawcy. Teraz książę Luca del Pietro traktuje ją więcej niż przyjaźnie, ale czy będzie równie miły, gdy misja Becky dobiegnie końca? (Z okładki).

Jego kruczoczarne włosy, jedwabiście miękkie i nieco zbyt długie jak na wymogi ostatniej mody, sięgały kołnierza koszuli. Miał gęste, gniewnie zarysowane łuki brwi, oczy barwy czekolady, wydatne kości policzkowe i stanowczy podbródek. Mała bródka, starannie przystrzyżona, wydawała się naturalną ozdobą twarzy, w której więcej było z pirata niż salonowca. Czuła, że jest groźny – o tak. A nawet dziki. I wtedy się uśmiechnął, a jej aż zaparło dech. Ten uśmiech zdolny był roztopić lód. – Muszę wyznać, panno Wickes, że zupełnie odbiega pani wyglądem od moich wyobrażeń. - Mówił po angielsku z lekkim włoskim akcentem. Jego bladoróżowe usta miały niemal kobiecą zmysłowość, lecz w nim samym nie było nic kobiecego. Wprost przeciwnie. Patrząc na sprężystość jego smukłego ciała, gdy z kocim wdziękiem osuwał się na krzesło, wyobraziła sobie, jak z gracją drapieżnika przechadza się po pokładzie swej fregaty. Przekonana, że doświadczenia ostatecznie znieczuliły ją na męskie wdzięki, z przerażeniem odkryła, że była w błędzie. – Książę, jak pan się miewa? – powiedziała, czując z ulgą, że jej głos odzyskał obojętne brzmienie. – Teraz, gdy pani tu przybyła, panno Wickes, znakomicie. Czy nie chciałaby się pani posilić? Mamy wiele do omówienia, ale zapewne jest pani zmęczona podróżą i wolałaby najpierw zobaczyć swój pokój? Becky zdecydowanie pokręciła głową. Zdołała odzyskać równowagę przynajmniej na tyle, by zachowywać pozory. Pierwsze wrażenia są zawsze najważniejsze. Nie czas na grymasy. Scena była gotowa, a ona miała odegrać na niej rolę. Uśmiechnęła się uprzejmie. – Nie jestem ani trochę zmęczona. Pragnę natomiast jak najszybciej się dowiedzieć, czego pan ode mnie oczekuje. A zatem, jeśli to możliwe, przejdźmy do sprawy. (Fragment).