Jedna pochopna decyzja zrujnowała reputację Cassandry. Jako szesnastolatka uciekła z młodym żołnierzem, lecz nie kierowały nią porywy serca, a strach przed bezdusznym ojczymem. Skompromitowana i wyrzucona z domu, znajduje schronienie u ciotki, która gardzi konwenansami. Nagle jej nieco nudne, wypełnione obowiązkami życie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Matka chrzestna proponuje jej powrót na salony i wsparcie. Niestety na każdym spotkaniu towarzyskim Cassandrę uparcie prześladuje porucznik Nathaniel Fairax, który pamięta skandal sprzed lat. Chociaż nie zna całej prawdy, uważa, że okryta niesławą piękność poluje na kolejnego naiwnego kawalera… (Z okładki).

W końcu jednak dama wpłynęła do saloniku w chmurze egzotycznych perfum. Dobrze, że widziały jej przyjazd przez okno, bo w przeciwnym razie stałyby teraz z niemądrymi minami i rozdziawionymi ustami, gapiąc się na takie zjawisko. Elegantka stanęła na środku, a po jej dwóch stronach ustawili się młodzi chłopcy w liberiach, tak wysocy, że niemal sięgali czuprynami sufitu. Wszystkie trzy wstały w tej samej chwili i dygnęły, pokazując, że nawykły do obcowania z tak znamienitymi gośćmi. Dama przez chwilę przyglądała się im w milczeniu, a potem rozłożyła szeroko ramiona i niemal pofrunęła w stronę Cassandry. – Kochanie – zagruchała, zamykając ją w wonnym uścisku. – Nareszcie cię odnalazłam! Ciotki popatrzyły na nią pytająco, lecz Cassy mogła tylko wzruszyć ramionami. Nie miała pojęcia, dlaczego nieznajoma tak czule ją wita. – Proszę wybaczyć – powiedziała cicho, wyplątując się z jej uścisku. – Ale musiała mnie pani z kimś pomylić. Dama przechyliła głowę na bok i przyjrzała się jej roziskrzonym wzrokiem. – Ty jesteś panną Cassandrą Furnival, nieprawdaż? Córką Julii Hasley, trzeciej córki lorda Sydenhama? – Hm. Tak, ale… Dama pokręciła głową i westchnęła tak teatralnie, że Cassy nabrała pewności, że jej słowa, poza i gesty mają zawsze za zadanie wywarcie należytego efektu. – Powinnam była się spodziewać, że mnie zapomniałaś. W końcu byłaś maleńkim dziecięciem, kiedy widziałyśmy się po raz ostatni – oznajmiła, zdjęła rękawiczki i, nawet nie patrząc, po prostu upuściła je na podłogę. Jeden z lokajów rzucił się naprzód i pochwycił je, nim dotknęły podłogi. – A było na twoim chrzcie – dokończyła myśl, rozglądając się wokół. – Twoja matka była moją przyjaciółką – powiedziała, sadowiąc się z gracją na krześle przeznaczonym dla klientek. – Wielką przyjaciółką – podkreśliła. – Jestem twoją matką chrzestną – oznajmiła z ujmującym uśmiechem. – Wasza Miłość. – Cassandra ze zduszonym okrzykiem opadła z powrotem na krzesło, zdając sobie sprawę, że ta elegancka dama rzeczywiście przyjechała do niej w odwiedziny. Księżna Theakstone była jedyną osobą z przeszłości dziewczyny, która utrzymywała z nią kontakt. Nieważne, że były to jedynie skreślone w pośpiechu kartki ze świątecznymi lub urodzinowymi życzeniami. Cassandra pieczołowicie wszystkie przechowywała. To i tak było o wiele więcej, niż doświadczyła od kogokolwiek innego z rodziny. Księżna roześmiała się perliście, widząc oszołomienie Cassy. (Fragment).