Amelia zastukała laską w posadzkę. – Czeka nas mnóstwo pracy, jeśli Clarissa ma poślubić naszego sąsiada, hrabiego Ashursta. – Zrobię co w mojej mocy, żeby pomóc w przygotowaniach. Lubię mieć dużo zajęć. – Już ja dopilnuję, żebyś ciągle była zajęta. Trzeba włożyć wiele trudu, aby przygotować cię do twojej przyszłej życiowej roli. Przecież muszę znaleźć męża również dla ciebie, kiedy tylko zapewnię stabilizację Clarissie. Choć zdaję sobie sprawę, że masz buntowniczą naturę. – Ojciec bez wątpienia przyznałby ci rację. Zawsze załamywał nade mną ręce. Tylko do Clarissy nigdy nie miał najmniejszych zastrzeżeń. – Rosa serdecznie uścisnęła rękę siostry, zmartwiona, że Clarissa straciła swą zwykłą witalność. – W jego oczach ty nigdy nie mogłaś zrobić nic złego. Ale jeśli chodzi o mnie, to nie śpieszy mi się do ślubu, babciu. Jestem realistką. Widzę świat takim, jaki jest, i zdaję sobie sprawę, że nigdy nie będę akceptowana w najwyższych kręgach towarzyskich, do których ojciec aspirował. On tego nie rozumiał. Ojciec Rosy i Clarissy miał opinię człowieka twardego i autorytatywnego. Ciężko pracował na plantacji i tego samego oczekiwał od innych. Niestety nie był autorytetem dla młodszej córki, natomiast starsza córka była dla niego prawdziwą pociechą. – Masz rację, Roso – przyznała babka. – Niemniej jednak był twoim ojcem i musisz respektować jego życzenia dotyczące przyszłości twojej i Clarissy. – Schrypnięty głos babki zdradzał jej skrywaną rozpacz po śmierci jedynego syna. – Twój ojciec nie żyje, ale masz obowiązek stosować się do jego woli. – Przypominała to wnuczce za każdym razem, kiedy Rosa poruszała ten temat. – A on chciał, żebyś przybyła do Anglii i nabrała subtelnych manier właściwych szlachetnie urodzonej damie. Dopilnuję, żeby tak się stało, choćbym miała przy tym wyzionąć ducha. A wbrew temu, co przed chwilą powiedziałaś, tytuł szlachecki otwiera wiele drzwi, które pozostałyby zamknięte, gdybyś została panną Ingram. Jeśli Pan Bóg pozwoli, to jeszcze przed śmiercią zobaczę was obie wydane za mąż. Rosa przełknęła z trudem, bo w gardle czuła dławiącą gulę. Jakie trudne mogło stać się jej życie, jak trudna okazała się przeprowadzka do Anglii. – Postaram się nie sprawić ci zawodu, babciu. Mówiła szczerze, naprawdę nie chciała rozczarować babki, ale pragnęła również mieć wpływ na swoją przyszłość. (Fragment).

Urodzona i wychowana na Karaibach Rosa zostaje wraz z siostrą odesłana do Anglii. Opiekę nad dziewczętami przejmuje babcia, która chce jak najszybciej wydać je dobrze za mąż. Starszą Clarissę ma poślubić mieszkający w sąsiedztwie William Barrington, który niedawno odziedziczył tytuł i masę długów. Rosa wie, że siostra jest zakochana w kimś innym, dlatego decyduje się na desperacki krok. Składa Williamowi niezapowiedzianą wizytę i oświadcza, że chętnie zastąpi Clarissę w roli jego żony. Zaszokowany William odmawia, pewien, że to jego ostatnie spotkanie z ekscentryczną panną. Jednak to dopiero początek ich obfitującej w niezwykłe zdarzenia znajomości. (Z okładki).