W Damianie tkwiło coś bardzo niepokojącego i osiemnastoletnia Padme zawsze o tym wiedziała. W jego przymrużonych oczach, postawie i obojętności czaił się mrok, coś, czego nikt poza nią nie zauważał. Obserwowała go od dzieciństwa, byli sąsiadami. Dogłębnie analizowała każdy szczegół na jego temat i nikt nie znał jej tajemnicy, nawet najbliższa przyjaciółka. Wszyscy myśleli, że taka grzeczna dziewczynka jak ona nie ma żadnych sekretów. A jednak miała. Kiedy po dziewięciu miesiącach nieobecności chłopak wrócił do szkoły, nie był już taki sam. Padme oczywiście od razu to zauważyła. Wyglądał zupełnie inaczej: zaczął nosić skórzaną kurtkę i ciemne dżinsy oraz sprawiał wrażenie, jakby planował coś bardzo złego. Gdy chłopak zgubił dowód, Padme po raz pierwszy postanowiła wyjść z cienia i nawiązać z nim kontakt. Nie miała pojęcia, jak w ciągu paru krótkich chwil jej spokojne życie diametralnie się zmieni. (Z okładki)

Cały mój świat się zatrzymał. To był on. Znowu. Potrzebowałam chwili, by w to uwierzyć. Głos głęboko w tle powiedział nawet: „Nie, to nie on”, ale jego sylwetka, krocząca jakby miała rozpłynąć się w ciemności, była dla mnie nie do pomylenia. Nic się nie zmieniło: apatyczne, ponure spojrzenie, z lekko opadającymi powiekami, jakby był niezmiernie śpiący lub bardzo obojętny na wszystko wokół, zaniedbane, kruczoczarne włosy, czarne oczy i ten nieznośny brak wyrazu na jego twarzy; jednak niektóre jego detale uległy zmianie, na lepsze, bo Damián już nie był tym samym dziwnym, chorowitym chłopcem, którego znałam. Teraz był wysoki i w swoim enigmatycznym stylu – czarna skórzana kurtka, plecione buty i ciemne dżinsy – wyglądał, jakby miał coś bardzo złego w planach. Chwileczkę. Nie widziałam go od dziewięciu miesięcy. Dokładnie dziewięć miesięcy. To był ten dzień, gdy nie pojawił się już w szkole. Pamiętałam to dobrze, bo kiedy wróciłam do domu, godzinami stałam przy oknie, czekając, aż wejdzie lub wyjdzie ze swojego domu, ale nie stało się to ani tego dnia, ani w kolejnych. Moje ręce zrobiły się zimne, a serce przyspieszyło. Czułam mieszankę szoku, podniecenia i dezorientacji. W tym momencie prawdziwy głos Alicii, który wciąż rozbrzmiewał, ucichł, a w mojej głowie odbijało się echem to, co powiedziałam chwilę wcześniej o zdradzeniu mojego sekretu. To był on. To był chłopak, którego jednocześnie znałam i nie znałam. Chłopak, o którym myślałam, że dla mojego dobra nie powinnam go nigdy więcej widzieć. Moja obsesja z dzieciństwa. Moja ulubiona tajemnica. Mój najmroczniejszy sekret. Damián. (Fragment).